Klaps - jest formą przemocy.
TAK – klaps jest formą przemocy.
NIE MA “dobrego” klapsa, ponieważ NIGDY NIE JEST ON DOBRĄ metodą wychowawczą.
Według wyników badań TNS OBOP opublikowanych w listopadzie 2013 roku, aż:
60% Polaków akceptuje klapsy
40% akceptuje bicie dzieci
29% zdaje sobie sprawę z zakazu bicia dzieci
35% nie uważa, by bycie dzieci było niezgodne z prawem (!)
33% uznaje bicie za skuteczną metodę wychowawczą (!)
Dlaczego klaps to przemoc?
Klaps, tak jak inne formy przemocy nie uczy dziecka jak postępować. Klaps jest rodzajem „czarnej pedagogiki”, która:
• uczy dziecko, że przemoc jest dozwolona w kontaktach międzyludzkich i w ten sposób można załatwiać różne życiowe sprawy,
• pokazuje dziecku, że silniejszy ma rację, i nie liczy się mądrość tylko siła fizyczna.
Po za tym, kary fizyczne, w tym klaps:
• sprawia, że dziecko nie uczy się szacunku do rodziców, tylko strachu przed nimi;
• pogarsza więź z rodzicami i rzutuje na relacje z innymi; jeśli więź dziecka z rodzicem nie opiera się na poczuciu bezpieczeństwa oraz wzajemnym szacunku, to dziecko w swym dorosłym życiu będzie budować swoje relacje z innymi na zasadach, jakich nauczyło się od rodziców: na strachu i wykorzystywaniu przewagi fizycznej, nie szacunku;
• sprawia, że dziecko kontroluje swoje zachowanie wtedy, gdy dorosły jest w pobliżu, a gdy go nie ma, robi, co chce;
• daje dziecku informację o przedmiotowym traktowaniu (rodzic naruszając naturalną granicę ciała dziecka, pokazuje mu, że to obszar, który można łatwo naruszać, bez liczenia się ze zdaniem dziecka);
• dziecko nabywa przekonania, że ukochana osoba może zadawać ból. Bijąc dzieci, uczy się je, że załatwianie spraw z użyciem przemocy jest dozwolone. Tak wyedukowany maluch może potem odwzorowywać zachowania rodzica i w sytuacjach konfliktowych też bić słabszych, np. kolegów na podwórku.
Klaps poniża (dziecko musi uznać przewagę silniejszego dorosłego), a poniżane dziecko traci wiarę we własne możliwości. Żaden rodzic wychowujący swoje dzieci nie chce ich krzywdzić. Wychowujemy dzieci po to, aby były dobre, umiały przestrzegać reguł i praw, potrafiły kochać, szanowały siebie i innych, były samodzielne, ciekawe świata, szczęśliwe, przyjacielskie, itd. Dlatego ważne jest, aby rodzic poprzez swoje zachowanie dawał dziecku przykład, bo przecież dzieci najszybciej uczą się przez naśladowanie. W pierwszej kolejności naśladują tych, którzy są im najbliżsi, czyli rodziców.
RODZICU PAMIĘTAJ :
· Nigdy nie wolno potrząsać dzieckiem, ani go uderzyć.
· Rodzice powinni starać się zrozumieć jakie potrzeby ma ich małe dziecko i jak się rozwija. To pomoże im zrozumieć i radzić sobie z trudnościami, jakie napotkają w czasie opieki nad dzieckiem.
· Jeśli czujesz, że nie możesz sobie poradzić, że sytuacja wymyka Ci się z rąk, powinieneś jak najszybciej poszukać wsparcia –poproś kogoś z rodziny, przyjaciół o pomoc w opiece nad dzieckiem.
· Aby móc dobrze opiekować się dzieckiem, dbaj o siebie. Nieszczęśliwy rodzic to także nieszczęśliwe dziecko!
· Warto szukać pomocy i wsparcia!
Wiedza specjalisty czy innych rodziców ułatwi Ci opiekę i wychowanie dziecka, pozwoli także zobaczyć, że nie jesteś osamotniony. Informacje, gdzie szukać pomocy, rodzic może znaleźć m.in. na stronie www.dobryrodzic.pl
Bycie rodzicem to jedna z najpiękniejszych, ale także najtrudniejszych ról życiowych. Dlatego całkiem naturalne jest, że czasami rodzice potrzebują wsparcia i pomocy!
